گفت محمد که ز دشت بلا                                    بي‌سر آيند حسين مرا

اي لب تو تشنه‌ترين غنچه‌ها                                  کرده غمت با دل خونم چه‌ها
دل خوشي و عشق نگردند جمع                             شاهد من آتش و اشک است و شمع
طوطي اگر در قفس آئينه داشت                             چلچلة ما غم ديرينه داشت
غصه حريف دل مشتاق نيسته                                 رکه کند شکوه ز عشاق نيست